«مرگ» و «انسان»

«انسان» اگر «مرگ» را باور داشته باشد و تمامِ برنامه‌های زندگانی دنیوی‌اش را بر حول آن بچیند، نه طمع می‌کند، نه حسادت می‌ورزد، نه به‌ حقّ این و آن تجاوز می‌کند؛ بلکه سرش را به‌لاک خود فرو برده و بی‌سر و صدا و بدون اینکه این و آن را بیآزارد، چند صباح حیاتِ دنیای مادّی‌اش را سپری می‌کند و بارِ کوچ می‌بندد و از این سرای ناسره رخت برمی‌بندد.

همه‌ی فلاکت‌های بشر از این نقطه سرچشمه می‌گیرد که گمان می‌کند دنیا سرای بقاست؛ و برای همین است که دوست دارد به‌هرنحوی که شده، آن را بدست بیآورد؛ درحالی‌که لحظه‌به‌لحظه به‌تحلیل می‌رود و خواه ناخوان، آن‌به‌آن می‌میرد و چه‌بسا اصلا خبر ندارد.