آیا ما با امام زمان علیه السلام رو راست هستیم؟
- چهارشنبه, ۲۲ فروردين ۱۴۰۳، ۱۲:۳۴ ق.ظ
- ۰ نظر
کتاب «جودی ابوت» را می‌خواندم... نوشته‌ی «جِین وبستر»!
تقریبا همه‌ی ما با آن آشناییم؛ اینکه این دخترک نامه‌هایی برای آقای «پندلتون»، که او را «بابا لنگ‌دراز»[1] می‌خواند، می‌نویسد و از اتفاقات روزمرّه‌ی زندگی‌اش برایش می‌گوید.
داشتم به این فکر می‌کردم که آیا ما هم جرأت داریم هرروز نامه‌ای برای امام‌زمان علیه‌السلام بنویسیم و گزارش زندگی‌مان را به‌محضرش برسانیم؟ آیا این جرأت را داریم که بدون سانسور، ایشان را در جریان کارهای خود قرار بدهیم؛ بدون اینکه خجالتزده شده و یا ترس و شرمی داشته باشیم؟ گرچه این از مسلّمات است که آنحضرت -روحی له‌الفداء- به همه‌ی امورات سیطره‌ی تامّ دارند و ذرّه‌ای، جبنده‌ای در عالم هستی نیست که ایشان از آن باخبر نباشند؛ امّا با همه‌ی این‌ها آیا ما چُنین جرأتی داریم که در حدّ «جودی ابوت» باشیم؟
عمرا بتوانیم! چرا که آنقدر سیه‌کار و چرک‌اندیش و بی‌آبرو هستیم که خدا می‌داند!
با این وضعیت، چطور خجالت نمی‌کشیم و هی ناله سر می‌دهیم که «مهدی بیا؛ مهدی بیا!»؟ آخر ما چقدر بی‌حیثیت و بی‌آبرو و پررو هستیم!
[1] - «بابا لنگ‌دراز» اصطلاحی است برای عنکبوتی که پاهای خیلی دراز دارد با بدنی تقریبا اندازه‌ی نخود که پاها به‌آن وصل است و اکثر در همین خانه‌های نمور پیدا می‌شود! یک‌نوع عنکبوتی است که بی‌آزار است و اصلا مشخص هم نیست که سر و تَهش کدام وَر است. علت این نامگذاری هم برمی‌گردد به‌سایه‌ی آقای «پندلتون» که بر اثر نور اتومبیلی که روی پیکرش افتاده بود، بر روی دیوار و کفِ سالن مدرسه نقش بسته بود و طوری شده بود که انگار پاهایش بیش از حدّ بزرگند؛ درست مثل همان عنکبوت!
