ما و نماز ما
- چهارشنبه, ۲۲ فروردين ۱۴۰۳، ۰۹:۳۱ ق.ظ
- ۰ نظر
نماز که می‌خوانیم؛ در چهار آیه‌ی اوّل سوره‌ی مبارکه‌ی «حمد» مخاطبمان «او»ست؛ تا اینکه ناگهان به «تو» تغییر می‌یابد و می‌گوییم «ایّاک»!
یعنی ما چُنان باید «آدم» و «بنده» باشیم که بعد از چهار آیه‌ی نخست، از غیبتِ مخاطب، ناگهان به «حضور» برسیم و «هو هو» نگوییم و به «أنت أنت» برسیم؛ یعنی به‌آن‌درجه برسیم که رو-در-رو با مخاطب صحبت کنیم و نگوییم «همه‌ی حمدها برای اوست»، بلکه رو-در-رو بگوییم: «فقط تو را می‌پرستیم!».
می‌دانی چه می‌گویم؟
خیلی واضح است!
و می‌دانی چرا به‌این وضع نابسامان گرفتاریم؟
آنقدر واضح است که جای سخن نیست.
اینهمه‌سال ادّعا داریم که نماز خوانده‌ایم!
آیا به این درک و مرحله رسیده‌ایم؟
هرگز!
آدم نیستیم.
والسلام.
